Deze blog-serie zal gaan over alle menselijke dingen waar ik tegenaan loop in mezelf, de uitdagingen in mijn leven en alle levenslessen waar ik omviel en weer opstond. Vandaag begin ik bij een heel belangrijk aspect van onze menselijke leerweg: het voelen.
Mijn partner had me altijd hoog zitten, want ik was een ‘gevoelsmens’ en hij vond het heel moeilijk om te voelen, was daarentegen veel meer gewend (lees ‘aangeleerd’) om vanuit zijn hoofd te functioneren. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat de definiëring van ‘gevoelsmens’ heel veel verschillende aspecten kent. Ten eerste, waar doelen we eigenlijk op als we zeggen dat iemand een gevoelsmens is? Is het dat die persoon goed de ander kan aanvoelen, goed een sfeer kan aanvoelen of bedoelen we te zeggen dat die persoon heel goed zichzelf kan voelen? Ik ben namelijk van mijn ‘troon’ afgevallen toen bleek dat ik weliswaar heel goed kan voelen wat anderen beroerd, ook vaak goed kan voorvoelen wat gaat gebeuren, maaaaaar ik leek wel een soort beginneling als het ging om het benoemen van mijn eigen gevoel. HELP! Diezelfde geliefde partner die inmiddels professioneel coach was geworden en tevens bedreven is in het woord, kwam altijd weer opnieuw met die ene vraag: “Wat voel je nou?” Dat kon me woedend maken, ik vond dat zo’n irritante vraag; het was toch duidelijk dat ik heel veel voelde, dat ik verdrietig was, dat ik huilde. Moest ik dat gevoel dan ook nog gaan analyseren? Mijns inziens behoorde dat tot de mindere categorie van ‘hoofdwerk’. Maar oei, in de loop der jaren ben ik er schoorvoetend achter gekomen dat mijn partner’s vraag de beste vraag is die je jezelf kunt stellen. Bijvoorbeeld, als je verdrietig bent, waar komt dat verdriet dan vandaan? Wat schuilt er achter dat verdriet? Is het omdat je jezelf afgewezen voelt, is het omdat je je genegeerd voelt, is het omdat je je minderwaardig voelt, is het omdat je je gebruikt voelt, is het omdat je je mislukt voelt, is het omdat je je gepasseerd voelt… etc. etc. Boosheid en verdriet zijn meestal maar de toplagen van dieperliggende emoties. En het is niet gek dat we het moeilijk vinden om dat in onszelf te benoemen of te vinden. Onze emotionele aura laag is de minst ontwikkelde laag. We hebben in de afgelopen eeuw onze ratio heel sterk ontwikkeld – het denken kreeg voorrang op alle andere uitingen. En zo is ons hoofd expert geworden in velerlei zaken. En nu mogen we als mens weer leren wat voelen in ons eigen wezen is. De vraag ‘wat voel je’ gaat over je innerlijkste ZIJN en het antwoord daarop vinden we in ons hart. Ons hart is de ware expert. Ons hart weet ten alle tijden wat ons beweegt, wat ons beroerd, ontroerd, bedrukt, etc. Deze vorm van voelen is een kunst, een schone kunst. En oefening baart kunst. Hoe vaker je jezelf deze vraag in alle rust stelt, hoe gemakkelijker je in contact zult komen met je eigen antwoorden. Natuurlijk is er ook het aspect van kwetsbaarheid. Durf je werkelijk je hart te openen en naar jezelf te luisteren? Durf je te benoemen wat je voelt en dat vervolgens in verbinding met de ander te brengen? Het is lang niet altijd gemakkelijk om dat uit te spreken naar de ander toe. Hoe vaak heb ik wel niet innerlijke gesprekken gevoerd over wat ik voelde – de weg naar buiten bleef echter geblokkeerd. En zo bleef ik gevangene van mijn eigen zielenroerselen. Hopelijk is het veilig genoeg om in verbinding te kunnen brengen wat je voelt, want dat kan zo bevrijdend en helend werken. Het kan spannend zijn, ongemakkelijk en tegelijkertijd kan het zo’n diepe vervulling geven als jezelf echt mag laten horen. In deze hoedanigheid ontmoet je niet alleen de ander, maar vooral ook jezelf in je eigen essentie. Immers, niemand kan jou zien, voordat je jezelf hebt gezien in het wezenlijke.
Het voelen waar ik in het begin van dit verhaal op doelde, d.w.z. het aan kunnen voelen van de ander of soms letterlijk kunnen voelen wat de ander voelt, heeft te maken met je bedrading. Vandaag de dag wordt gesproken over ‘de empath’. Bij dit soort type mensen zit er geen filter meer tussen wie jij bent en wie de ander is: je neemt rechtstreeks alles waar van de ander (gevoelens, gedachten). Dit is weer iets anders dan ‘hoog-gevoeligheid’ of ‘hoog-sensitief zijn’. Heel goed mogelijk dat er sprake is van beiden, maar met name voor de ‘empaths’ kan het een hele grote uitdaging zijn om te begrijpen wat ze zelf voelen. Doordat je als het ware samenvalt met de ander, is er geen ruimte meer voor je eigen ZIJN, laat staan dat je in die ‘versmelting’ kunt begrijpen wat jouw eigen gevoel is. Voor de empaths is het daarom van uiterst belang om hun aura en het membraam van de aura zo gezond en sterk mogelijk te maken. Dat is je buitenste beschermlaag en als die zwak is, kan sowieso alles regelrecht naar binnen sijpelen. Ook is het van wezensbelang om steeds opnieuw bij te gronden, want zonder gronding kun je niet afstromen, noch jezelf voeden met nieuwe energie. Je kanaal wordt als het ware geblokkeerd en dat is zoiets als kortsluiting, waardoor je op den duur ook helemaal niet meer in verbinding kunt komen met jezelf, je eigen kern. Wil een empath (en ook een ‘hoog sensitief persoon’) leren om goed bij zichzelf te blijven, is het heel belangrijk om regelmatig die ene vraag te stellen, waar ik in het begin van dit schrijven op doelde: Wat voel ik? En eveneens heel belangrijk als tweede vraag: Is hetgeen wat ik voel van mezelf of de ander? Voor kleine kinderen is dit begrijpelijkerwijze nog n-iet zo eenvoudig. Daarom is het als ouder heel belangrijk te begrijpen hoe deze kinderen 24/7 moeten dealen met allerlei prikkels die vaak ongefilterd en soms ook ongewenst binnenkomen. Deze kinderen hebben ondersteuning nodig in het ontladen van al die energieën die ze oppikken. Daardoor ontstaat weer ruimte in hun systeem, waardoor het kind weer kan landen in zijn of haar eigen systeem.
In mijn filmpje ‘3 manieren om stress om te buigen’ laat ik een aantal technieken zien die heel ontspannend werken. En in mijn filmpje ‘de aura versterken’ laat ik zien hoe je ervoor kunt zorgen dat je beter beschermd bent tegen invloeden van buitenaf.
Hoe dan ook, ik ben mijn lieve partner dankbaar dat hij mij duidelijk heeft gemaakt wat voelen in jezelf werkelijk betekent. Sorry, dat ik jou heb betiteld als een ‘hoofdmens’, want jouw voelende natuur is groot – je had alleen nooit geleerd om dat vanuit je hart in verbinding te brengen. In plaats daarvan moest je hoofd overuren draaien.
Last but not least. Een kleine tip over hoe je bijvoorbeeld meer in contact kunt komen met je eigen gevoel. Zet rustgevende muziek aan en brand een kaars (als je het fijn vindt, kun je ook een tijdlang naar die prachtige vlam staren). Leg je hand op je hart en vraag jezelf wat je nu voelt. Als je boosheid voelt, wat voor een gevoel geeft dat over jezelf? Welke gedachten komen erbij spelen? En vraag jezelf ook af, is dit gevoel van mij of een ander? Als het van een ander is, zeg je: “Dank je wel lichaam dat je me dit laat voelen, ik kies er nu voor om het los te laten of, dank je wel, ik laat nu alles los wat mij niet dient”. Als het wel je eigen gevoel is, eer het dan, maak er ruimte voor en breng er ruimte in middels je ademhaling. Je kunt ook 1 hand op je voorhoofd leggen en je andere hand op je buik. Hiermee breng je ontspanning aan in de emotie/ het gevoel. Ben je dit nu helemaal bewust geworden, dan kun je nog een volgende stap zetten: stel een vraag aan je beschermengel en neem die vraag mee in de nacht. In de nacht keren we met onze ziel naar de geestelijke wereld en kan onze beschermengel gemakkelijker tot ons spreken. Je zult merken dat je de volgende dag een antwoord krijgt, of dat nu is via iets dat je leest, iets dat een ander je vertelt, iets dat je innerlijk hoort of iets dat gebeurt. Het maakt niet uit, maar het antwoord zal komen. Die verbinding en wetenschap maakt dat je meer en meer gaat leven vanuit je eigen intuïtie, je eigen kern en daardoor raakt je steeds sterker geworteld in je eigen gevoel, je eigen thuis.
With love,
Els
